Stilte

Vechten, strijden, conflict. In confrontatie met jezelf, met gedachten, in de geestelijke wereld. Gister, vandaag, morgen, ik geef niet op! Ik ben strijdlustig. Gaan, gaan en alleen maar gaan tot dat het niet meer lukt. En nu..... Nu lukte het even niet meer. Mijn licht was even uit, mijn blijdschap was even afgenomen. Er was geen vrede, en even geen liefde voor mezelf. En toch blijven vechten, ook al deed het zoveel pijn. Fysiek en ook mentaal ging ik kapot. Dan komt het moment, dat ik na 23 jaar er klaar mee was. De woorden waren de meest moeilijke woorden om te zeggen. Het waren de meest harde woorden die me dat laatste stukje mentaal nog even verpulverde. Ik stop, ik ga niet meer vechten..... Ik geef op! Een stroom van tranen, een hart van binnen die brak. Aan de telefoon met een beste vriendin, opgehangen. Een goede vriendengroep even niet meer om me heen. Dan komt er iemand die zegt: "Leg je wapens neer." En iemand anders die zegt dat het niet mijn strijd is om te vechten, maar God Zijn strijd. De woorden waren misschien wel zwaar, maar misschien waren het ook wel de meest impact volle woorden op mijn toekomst. Een opgelucht gevoel, ondanks alle negatieve gedachten. Een soort rust, ik hoef het niet meer te doen. Het gaf even later openbaring. Openbaring over wat ik moet aanpakken, welke banden ik moet breken. Raak, dat was het zeker. Breken is pijnlijk, maar je kan wel vanbinnen alles opruimen en weer terug geheeld worden. Ik kijk uit naar het proces, ondanks alle vragen en angst die er bij komt kijken. God is tenslotte de grootste, Jezus is tenslotte overwinnaar.

Lied: It's okay van Chandler Moore