Het spijt me...
Dat het leek dat ik niet altijd gaf...
Wat er binnen in mij was...
Misschien dat het niet zichtbaar was...
Het spijt me...
Dat het leek dat ik je niet reiken kon...
Mijn armen dat open voor je stond...
Misschien dat je het niet meer kon...
Twee harten,
Dat elkaar verwarmen...
Twee zielen,
Dat elkaar verenigen...
Misschien ben je het vergeten,
Wat we hadden...
Maar ik blijf het herbeleven,
In mijn herinneringen...
Het spijt me...
Dat het leek dat ik niet altijd open was...
In de woorden die ik tegen je sprak...
Misschien dat het anders was...
Het spijt me...
Dat het leek dat ik ver weg was...
En toch dat ik naast je zat...
Misschien dat je het niet zag...
Twee harten,
Dat elkaar verwarmen...
Twee zielen,
Dat elkaar verenigen...
Misschien ben je het vergeten,
Wat we hadden...
Maar ik blijf het herbeleven,
In mijn herinneringen...
Een herinnering, dat ontstaat...
Na alles wat er gebeurt is...
Een droom, ervan vandaan...
Een geloof van herbeleving is...
En het spijt me...
Dat het leven dat je had...
Met mij niet altijd makkelijk was...
Misschien mij niet altijd begrepen had...
Twee harten,
Dat elkaar verwarmen...
Twee zielen,
Dat elkaar verenigen...
Misschien ben je het vergeten,
Wat we hadden...
Maar ik blijf het herbeleven,
In mijn herinneringen...
Een herinnering, dat ontstaat...
Na alles wat er gebeurt is...
Een droom, ervan vandaan...
Een geloof van herbeleving is...
Reactie plaatsen
Reacties