Job 14: 7

Job 14:7
Want voor een boom is er, als hij omgehakt wordt, nog hoop dat hij zich weer vernieuwt..

Voor een boom is er altijd hoop, maar voor mij? Voor de mens?
Je leest Job zijn wanhoop.
Er is niets over van het leven wat Hij had. En dan roept Hij God ter verantwoording: "Hoe kan mij dit overkomen? WAAROM?"

Het waarom, waar we allemaal - meer of minder- mee worstelen.
Job roept het uit naar God. Hij is boos: het is oneerlijk.
En ik vind dit zo fijn om te lezen. Het mag. Roep je verdriet om onrecht en pijn maar uit naar God.
Als je het niet meer ziet zitten.
Als de pijn te groot is. Bij zorgen, frustratie, boosheid, gemis, ziekte...
Schreeuw en huil.
Bid en vraag.

We krijgen niet altijd een duidelijk antwoord. Maar er is wel altijd een luisterend oor. Bij Job stelt God hierna de vragen. Waar was jij toen ik de aarde grondvestte?
En Hij vertelt Job over de grote werken die Hij deed en doet.
Er is geen plan onmogelijk voor Hem.
Hij is te groot om te begrijpen. Maar eens zal het wel duidelijk zijn.
God heeft het laatste woord. Niet onze pijn. Niet ons verdriet. Niet het onrecht.
Hij is onze levende hoop. In Jezus Christus. Hij breekt door onze donkerste nacht.
Het weten dat Hij de almachtige God is, geeft kracht voor vandaag. Hoop voor de toekomst.